Stałam w salonie, było widno, ale chyba bardzo wcześnie, bo było cicho.Pora roku nieokreślona.
Wiedziałam co czuł i robił pilot tego samolotu, bo byłam z nim połączona emocjonalnie. Do końca był opanowany, ale nic nie mógł zrobić, bo to nie jego wina tylko sprzętu. Gdy samolot spadł nic nie czułam, żadnych emocji, a przecież to był samolot pasażerski i musiało zginąć sporo ludzi.
Kolejny samolot pojawił się z południa tuż po katastrofie pierwszego. Jego lot też był dziwny. Kolebał się na boki i chyba rozpadł się w powietrzu, bo nagle zniknął z hukiem. I cisza. Nikt nic nie zauważył.
Trzeci samolot nadleciał ze wschodu. Co on wyprawiał na niskiej wysokości. Był wielki, biały, w środku byli ludzie. A on robił śruby, leciał do góry i pikował w dół, kołysał się na boki. Coś jak na pokazach lotniczych, ale samolot był o wiele większy. Wydawało mi się dziwne, że był zdolny do takich sztuczek. Pilot był opanowany, profesjonalista, bez emocji.
W końcu wylądował na boisku. To było fizycznie niemożliwe, bo samolot potrzebuje drogi kołowania, żeby się zatrzymać. A ten zachował się raczej jak helikopter, albo ogromny dron. Z żadnej strony samolotu nie było miejsca, nic nie zostało zniszczone, nawet ławki w parku obok. Bardzo dziwne. Pomyślałam, jak on teraz odleci, jak nie ma miejsca na kołowanie. Będzie już musiał tu zostać. Dzieci będą miały zabawę. I cisza. Niby ludzie byli wewnątrz, ale był spokój. Może spali, choć po takich wyczynach, to raczej mało prawdopodobne. Nikt też nie biegł do nich.
Obudziłam się o 08:08:08. Mam w sypialni ramkę elektroniczną ze zdjęciami. Mocny sen i zapamiętałam go ze szczegółami.
Pora przestać bujać w obłokach i zejść na ziemię ;)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz