Deja vu

Napisałam zaległy list do Mikołaja. Na pewno zdąży z prezentami, bo na liście były tylko 2 pozycje ;)

Potem było dziwnie. Dzień wyglądał jakby wyjęty ze snu, albo z filmu, albo z przeszłości. Trudno to wyjaśnić. Pasuje tu określenie deja vu – czyli już widziane.

Reszta się nie zgadza. Deja vu to przebłysk w ułamku sekundy, a u mnie cały dzień toczył się jakby był powielony. To już się kiedyś wydarzyło, dawno lub nie. Sen to w końcu lot duszy poprzez przestrzeń wariantów, w której są scenariusze wszystkich możliwych zdarzeń. Takie rzeczy zdarzają się zwykle gdy stoimy przed jakąś decyzją. Musiałam zobaczyć sceny z jednego dnia i je odgrywałam, nieświadomie. Gdy już coś zrobiłam to łapałam się na tym, że już to było. Jakby świat się zaciął i nadszedł dla mnie dzień świstaka.

Za wyjątkiem rozmowy z przyjaciółką. Rozmawiałyśmy o jej sprawach. Poczułam, że już kiedyś to było. I faktycznie, ciągle rozmawiamy na ten sam temat, więc to nie deja vu ;)

Cokolwiek robiłam działo się jakby we śnie, jakbym odgrywała jakiś scenariusz z góry wiadomy.

Nawet gra na kompie. W wolnej chwili.

Jakie jest prawdopodobieństwo, że dwa razy wychodzi ci serce? Zerowe. To stara gra Dune II. Nie ma takiej możliwości, bo za każdym razem inaczej zbiera się przyprawę.

A może to norma, bo przed świętami wykonuje się podobne rzeczy każdego przedświątecznego dnia.

Muszę to przemyśleć. Nic ważnego się nie działo, więc po co ta powtórka? Na pewno wrócę do tego tematu, jak to rozgryzę.

Minął dziwny dzień, czyli kwiecień.