Sen z lataniem

Byłam w grupie kilkunastu obcych mi osób. Był wieczór. Staliśmy na dworze, osobno w różnych miejscach wokół. Ziemia była czarna, spękana, gorąca. To wyglądało jak lawa. Było ciepło, a my ubrani byliśmy jakby było lato. Widać było małe gejzery ognia. Naszym zadaniem było dojść do hotelu, który był kilkanaście kilometrów od nas. Tam miało być bezpiecznie. Dziwne, bo nikt nie miał ze sobą bagażu. Nie miałam nawet torebki, niczego. Próbowaliśmy skakać na miejsca bez ognia. Ziemia była gorąca, nawet tam gdzie nie było widać ognia. Słabo nam to wychodziło. Kombinowaliśmy co robić. W pewnej chwili przybrałam pozycję jak do skoku. Podskoczyłam i wyciągnęłam ręce. Nogi oderwały się od ziemi, a ja uniosłam się w powietrzu. Krzyczałam do innych, żeby zrobili to samo co ja. Ludzie nie chcieli tego zrobić, bo niby nie umieli. Ja powiedziałam, że ja też nie umiem, ale spróbowałam i się udało. Ludzie bezradnie błąkali się na kawałku bezpiecznej ziemi, miotali się w różnych kierunkach. Żar był coraz większy, a oni byli w pułapce. Nie chcieli latać. A ja leciałam ponad tym żarem. Najpierw nisko na wysokości 5 m, potem odważyłam się lecieć wyżej, ale nie za wysoko, by nie przegapić hotelu. Czułam się świetnie. Zobaczyłam jakiś budynek, który okazał się hotelem, do którego mieliśmy się dostać. Wokół było spokojnie i bezpiecznie.

 

Latanie jest fajne. Nie ma żadnych ograniczeń, żadnego strachu. To uczucie nieporównywalne do niczego.

Sen typowy dla mnie. 😎 Jestem człowiekiem zadaniowym. Gdy jest jakiś problem, to myślę i go rozwiązuję. Po to chyba są przeszkody w życiu, żeby je pokonywać. Użalanie się jest mi obce. Trzeba działać. Wtedy dzieją się rzeczy niezwykłe. Może latanie w realu nie byłoby możliwe. W życiu możliwe są cuda. Nie można być biernym.

Niektórzy znajomi doskonale o tym wiedzą i często testują mnie. Zawsze istnieje rozwiązanie.